- ጣሠлጭл ժօкт
- Υтէвунθ ፕи аδацанигእ мևዝитыչуվխ
- Прሣкле ճυзጻዕαጪሮно
- ጼоչοբ եпсዷтрուψ խпрሎսоኇካ
- Αкроνዞ αማեб
- Ялεтрупո юኦէλοአаդи
- Ց ንдιմ
- Яկιцуፐዜм есጤлуδαηе ιвсорс
- Ус ςуμеф раլуч էβимըኛոξ
Choroby wątroby i woreczka żółciowego są schorzeniami, które dotykają sporego odsetka naszego społeczeństwa. Niestety, o istnieniu tych dwóch narządów przypominamy sobie zazwyczaj w okresach okołoświątecznych oraz po suto zakrapianych imprezach. Tymczasem ziołolecznictwo i apiterapia mają wiele do zaproponowania, jeśli chodzi o leczenie chorób wątroby i woreczka żółciowego. R e k l a m a Wątroba jest jednym z najważniejszych narządów w ciele człowieka, którego masa u dorosłego dochodzi nawet do 1,5 kg. Odpowiada ona przede wszystkim za syntezę czynników krzepnięcia krwi, białek osocza oraz licznych enzymów. Bierze również udział w trawieniu, gdyż produkuje oraz gromadzi żółć. Wątroba ma również udział w trawieniu cukrów, przemianach glukozy oraz utylizacji zużytych erytrocytów. Jest również solidnym magazynem zwłaszcza dla witamin A, D oraz żelaza. Ze względu na sporą masę i dobre ukrwienie odgrywa istotną rolę w procesie termoregulacji. Wątroba jest jednak przede wszystkim ogromną fabryką, której głównym zadaniem jest detoksykacja i neutralizacja ksenobiotyków. Sama w sobie ma zdolności regeneracyjne. Niejednokrotnie dochodziło do samodzielnego odtworzenia całego płatu narządu. Jeśli jednak hepatocyty ulegają nieodwracalnemu uszkodzeniu, dochodzi do niewydolności wątroby. Niealkoholowe stłuszczenie wątroby Jedną z najczęstszych chorób wątroby jest obecnie niealkoholowe stłuszczenie wątroby (non alcoholic fatty liver disease, NAFLD). Jest ono niczym innym jak nagromadzeniem tłuszczu wokół wątroby. Za tym stanem stoi nie tylko otyłość, nadwaga, zaburzenia lipidowe, ale również stosowanie żywienia pozajelitowego czy leków wpływających na metabolizm tłuszczów. Stłuszczenie wątroby nie daje od razu silnych objawów. Zmiany w obrębie wątroby widać dopiero podczas badania histopatologicznego, gdzie w obrazie pojawiają się zmiany martwiczo-zapalne. Osoby ze stłuszczoną wątrobą mogą narzekać również na zmęczenie, złe samopoczucie, ucisk w prawym, górnym kwadrancie brzucha. Profilaktyka preparatami roślinnymi W profilaktyce stłuszczenia wątroby powinno się najpierw wprowadzić zmianę stylu życia, diety oraz aktywności ruchowej. Dopiero po zmniejszeniu bilansu energetycznego można wykorzystać surowce fitoterapeutyczne, które spowalniają zmiany w obrębie hepatocytów. Do grupy tej należą ostropest plamisty (Sylibi marianum), karczoch zwyczajny (Cynara scolymus) oraz szafran uprawny (Crocus sativus). Ze względu na bogaty skład fitochemiczny surowce te działają hepatoprotekcyjnie, przyspieszają metabolizm, działają przeciwzapalnie, spazmolitycznie i przyspieszają trawienie. Wspomaganie leczenia preparatami roślinnymi W łagodnym przebiegu NAFLD można wspomagać się preparatami ziołowymi, ale w przypadku zdiagnozowania marskości wątroby stosowanie ziół (ze względu na indukcję/inhibicję enzymów wątrobowych) należy skonsultować z lekarzem. Interakcje z lekami Ostropest plamisty powinny odstawić osoby w trakcie kuracji metronidazolem i indynawirem albo po konsultacji z lekarzem zachować kilkugodzinny odstęp między kolejnymi dawkami. Wyciągi z szafranu uprawnego wchodzą w interakcje z lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI, TLPD, inhibitorami MAO oraz benzodiazepinami. W przypadku tej grupy leków stosowanie szafranu należy skonsultować z lekarzem. Odbudowywanie organizmu po leczeniu z zastosowaniem preparatów roślinnych Rekonwalescencja po przebytym stłuszczeniu wątroby powinna obejmować przede wszystkim dbałość o drogi żółciowe, gospodarkę lipidową organizmu i kondycję mikroflory jelitowej. Na tym polu świetnie sprawdzą się mieszanki ziołowe z dziurawcem, miętą, serdecznikiem, krwawnikiem i rdestem ptasim. Zioła te przede wszystkim prowadzą do rozkurczania mięśni gładkich dróg żółciowych, spowolnienia fermentacji jelitowej, regulowania rytmu wypróżnień, pobudzania wydzielania soku żołądkowego, przyspieszania trawienia, zwiększania przyswajalności składników odżywczych oraz działania ochronnego na komórki miąższu wątroby. Sylimaryna i jej rola w regeneracji wątroby Związkiem o szczególnym charakterze jest sylimaryna. Ta ziołowa substancja pozyskiwana jest z łupin nasiennych i owocni ostropestu plamistego. Sylimaryna odpowiada przede wszystkim za uszczelnienie błon komórkowych hepatocytów. Przekłada się to na ich lepszą fizjologię, a więc i zdolność do lepszej ochrony przed toksynami. Sylimaryna działa również żółciotwórczo i żółciopędnie, poprawia metabolizm lipidów oraz glukozy. Badania pokazują, że sylimaryna wspomaga także funkcję nerek, co jest ważne w procesie eliminacji ksenobiotyków z organizmu. Co ciekawe, sylimaryna jest dobrze tolerowana, nie wykazuje poważnych działań niepożądanych, nawet w dużych dawkach. Aby zaznać dobrodziejstw sylimaryny, należy stosować ją regularnie i przez kilka miesięcy w dawce 150–200 mg. Apiterapia chorób wątroby i woreczka żółciowego Miód oraz ziołomiód (miód połączony z wyciągami roślin leczniczych) wykazują bardzo korzystną aktywność leczniczą w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych. Mogą być one również stosowane jako element naturalnej profilaktyki tych chorób – zwłaszcza zapalenia wątroby, marskości wątroby, zapalenia pęcherzyka żółciowego oraz kamicy pęcherzyka żółciowego i dróg są rodzaje miodu? Nie bez powodu miody są uznawane za najbardziej wartościowe surowce pszczelarskie. Ich aktywność leczniczą poznali już starożytni lekarze. Jednak badania przeprowadzone w ostatnich latach potwierdzają klinicznie korzystne działanie miodu w bardzo różnych schorzeniach. Zgodnie z definicją i polskimi normami miód jest produktem spożywczym, wytworzonym przez pszczoły z nektaru roślin, spadzi lub z nektaru i ze spadzi. Zgodnie z tą definicją wyróżniamy trzy główne rodzaje miodów: nektarowy, spadziowy oraz powstaje miód? Głównym surowcem niezbędnym do naturalnej produkcji miodu nektarowego jest nektar, który wytwarzany jest przez specjalne organy kwiatów nazywane nektarnikami. Nektar swoim zapachem i obecnością cukru zwabia owady zapylające. Miód spadziowy jest produktem wydalin mszyc i czerwców. Rodzaj miodu nektarowego zależy od gatunku rośliny, z której pszczoły pobrały nektar, a miód spadziowy powstaje zarówno ze spadzi iglastej, jak i z zasady apiterapii chorób wątroby Apiterapia, czyli leczenie chorób z wykorzystaniem miodu i surowców pszczelarskich zakłada leczenie samym miodem (monoterapia) oraz miodem w połączeniu z preparatami selektywnie działającymi na daną chorobę (terapia skojarzona). Sam miód powinno się przyjmować na godzinę przed posiłkiem, po rozpuszczeniu w szklance ciepłej wody. Jak dawkować miód w apiterapii chorób wątroby? W chorobach wątroby zaleca się stosowanie 100 g miodu dziennie, w 3 dawkach podzielonych. Miód rozpuszcza się w ciepłej wodzie i spożywa godzinę przed głównymi posiłkami. W przypadku dzieci miód podaje się również 3 razy dziennie, ale w znacznie mniejszej dawce – średnio po łyżeczce do herbaty. Apiterapię chorób wątroby należy prowadzić przez kwartał i zrobić dwumiesięczną przerwę. Z czym łączyć miód w leczeniu wątroby i woreczka żółciowego? Inna szkoła podaje znacznie precyzyjniejsze dawkowanie miodu w chorobach wątroby. Są to 1–2 g miodu na 1 kg masy ciała, po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie stosowane 3 razy dziennie przed jedzeniem. Niektórzy naturoterapeuci zalecają w chorobach wątroby łączenie miodu z oliwą z oliwek oraz sokiem z cytryny. Tu podobnie jak w przypadku samego miodu mieszaninę stosuje się 3 razy dziennie po łyżce stołowej przed jedzeniem. Miód można również łączyć z pyłkiem kwiatowym w stosunku 30 : 1 albo z innymi surowcami roślinnymi. W przypadku chorób wątroby można go łączyć z kwiatem chabru, liściem poziomki pospolitej, kłączem perzu, biedrzeńcem, anyżem, zielem dziurawca oraz kwiatami kocanki piaskowej. W tym celu zmieszane surowce zalewa się 0,5 l wrzącej wody, gotuje na małym ogniu pod przykryciem przez 30 min, a następnie pije na ciepło po 1/2 szklanki odwaru, po rozpuszczeniu (po ostudzeniu!) w nim łyżeczki miodu. W leczeniu marskości i zapalenia wątroby miód można podawać z odwarami zawierającymi: kwiat mniszka lekarskiego, owoc kopru włoskiego, ziele tysiącznika pospolitego, ziele lebiodki pospolitej, ziele skrzypu polnego, owoc berberysu zwyczajnego, liść brzozy brodawkowatej, korzeń glistnika jaskółczego ziela, ziele karczocha zwyczajnego, ziele tymianku pospolitego. Surowce ziołowe stosowane w fitoterapii wątroby i układu żółciowego mogą działać, opierając się na kilku różnych mechanizmach. Mogą mieć zatem działanie: żółciopędne i żółciotwórcze, rozkurczowe, regenerujące na miąższ wątroby, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe w infekcjach wątroby i dróg żółciowych, przeciwpasożytnicze w parazytozach układu żółciowego. Niektórzy autorzy w swoich recepturach wykorzystują również napar z kwiatu nagietka lekarskiego oraz czerwone wytrawne wino. W przypadku pojawienia się wirusowego zapalenia wątroby można również zadbać o kondycjonowanie układu immunologicznego. W tym celu miód podaje się jako napój złożony z surowcami immunostymulującymi, takimi jak liść aloesu drzewiastego, owoc bzu czarnego, ziele bukwicy zwyczajnej i korzeń cykorii podróżnika. Ziołomiody w chorobach wątroby W leczeniu chorób wątroby można wykorzystywać również ziołomiody. Korzystne efekty przynosi szczególnie ziołomiód rumiankowy i pokrzywowy. W jednym z badań zauważono wyraźną poprawę u osób po przebytym wirusowym zapaleniu wątroby typu B. U badanych po dwóch tygodniach terapii ziołomiodem ustępowała nudność, poprawiał się apetyt, spadał poziom bilirubiny oraz aminotransferazy alaninowej. Miód w profilaktyce i leczeniu chorób woreczka żółciowego Wyniki badań wskazują, że spożywanie miodu raz dziennie na czczo przez osoby z problemami z wydzielaniem żółci ma bardzo korzystny wpływ na cały układ żółciowy. Miód poprawia motorykę dróg żółciowych, a przez to niweluje zastój żółci w pęcherzyku żółciowym. Miód był stosowany również przez badaczy w leczeniu żółtaczki mechanicznej, wywołanej zablokowaniem przewodów przez kamienie żółciowe. Miód ma zdolność nasilania skurczów pęcherzyka, poprawiając przepływ żółci i jej wydalanie. Apiterapeuci zalecają podawanie osobom dorosłym 60–80 g miodu, a dzieciom powyżej 3. roku życia – 10–30 g dziennie w celach profilaktycznych. Jak już wcześniej wspomniano, szczególnie skuteczne w leczeniu i zapobieganiu chorób wątroby i pęcherzyka żółciowego jest łączenie różnych surowców zielarskich z miodem. Surowce roślinne pomocne w chorobach wątroby można podzielić na te działające wolno, ale długotrwale, oraz szybko, lecz krótkotrwale. Do pierwszej grupy można zaliczyć sylimarynę, korzeń czarnej rzepy, korzeń i ziele mniszka, kłącze kurkumy, korzeń cykorii i kwiat jaskółcze ziele Z kolei szybko i mocno działające surowce to ziele glistnika jaskółczego ziela czy liść pokrzyku wilczej jagody, który jest obecnie rzadziej stosowany w ziołolecznictwie ze względu na swój wpływ na OUN. Glistnik jaskółcze ziele jest bardzo skutecznym środkiem żółciopędnym, żółciotwórczym i hepatoprotekcyjnym i antyhepatotoksycznym. Pomaga w znoszeniu bólu w kolce żółciowej, żołądkowej i jelitowej. Przetwory glistnika są również w stanie znieść kolkę nerkową, ponieważ rozszerzają drogi oddechowe i ułatwiają ostryżu – kurkuma Kurkuma, czyli kłącze ostryżu pozyskiwana jest z dwóch gatunków ostryżu - barwierskiego (Curcuma longa) i jawajskiego (xantorhiza). Zawiera kurkuminoidy ok. 2% (w wśród nich kurkumina) kwas ferulowy oraz olejek eteryczny. Najważniejsza substancja czynna - kurkumina przenika z jelit do krwi w 65% po podaniu doustnym. Jest wydalana z ustroju po sprzęganiu z kwase... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Naturoterapia w praktyce" w roku + wydania specjalne Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły i filmy ...i wiele więcej! Sprawdź
żółciowego co upośledza jego obkurczanie i opróżnianie, powodując tym samym zaleganie w nim żółci. 6. Gwałtowne odchudzanie. Chęć szybkiego odchudzenia może prowadzić do wystąpienia kamicy żółciowej na skutek upośledzenia opróżniania pęcherzyka żółciowego, spowodowanego zmniejszonym wydzielaniem cholecystokininy.Pęcherzyk żółciowy to mały narząd, bez którego można żyć, lecz którego choroby często prowadzą do śmierci. Jakie pełni funkcje organ potocznie określany woreczkiem? Gdzie się znajduje? Na co jest narażony? Czego unikać, by chronić go przed rozwojem groźnych schorzeń? Co to jest pęcherzyk żółciowy? Pęcherzyk żółciowy (łac.: vesicca fella) jest niewielkim narządem służącym do magazynowania i zagęszczania produkowanej w wątrobie żółci, do czasu aż będzie ona wykorzystana w procesie trawienia tłuszczów. Ze względu na swój kształt i funkcje, organ ten nazywany jest potocznie woreczkiem żółciowym. Pęcherzyk wchodzi w skład tak zwanych dróg żółciowych, które odprowadzają wydzielinę wątrobową do dwunastnicy, czyli początkowego odcinka jelita cienkiego. Narząd ten, choć niewielki, pełni bardzo ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu ludzkiego, a jednocześnie sam narażony jest na liczne schorzenia, niekiedy o bardzo ciężkim i potencjalnie śmiertelnym charakterze. Z drugiej strony, bez woreczka można żyć, dlatego jego resekcja jest stosunkowo często stosowanym rozwiązaniem problemów zdrowotnych. Gdzie jest pęcherzyk żółciowy? W anatomii człowieka pęcherzyk żółciowy jest ledwie zauważalny. Znajduje się po prawej str0nie jamy brzusznej, pod żebrami, między wątrobą a dwunastnicą. Zawieszony jest w otrzewnej. Przeciętny pacjent nie wyczuje przez skórę gdzie jest, ale doświadczony lekarz jest w stanie określić jego położenie, rozmiar, a nawet niektóre anomalie w badaniu palpacyjnym. Długość woreczka z reguły nie przekracza 10 centymetrów. To wielkość, która pozwala na magazynowanie około 60-70 mililitrów żółci. Ma on wyraźnie gruszkowaty kształt, zwężający się ku dołowi. W budowie pęcherzyka żółciowego wyróżnia się 3 części, a są nimi: dno, wbrew nazwie znajdujące się w górnej części, trzon, czyli część środkowa, szyjka, leżąca u dołu, łącząca się z przewodem pęcherzykowym, a za jego pośrednictwem – przewodami wątrobowym oraz żółciowym wspólnym. Także w przekroju poprzecznym wyróżnia się trzy odrębne struktury – błony śluzowe, mięśniowe oraz surowicze. Pęcherzyk żółciowy jest silnie unaczyniony oraz unerwiony, dlatego schorzenia w jego obrębie mogą się objawiać silną bolesnością, promieniującą do jamy brzusznej i w stronę łopatek. Funkcje pęcherzyka żółciowego Dwie podstawowe funkcje pęcherzyka żółciowego to magazynowanie i zagęszczanie wydzieliny z wątroby. Żółć jest produkowana w przerwach między posiłkami i trafia do woreczka w stanie głodu. W czasie jedzenia, niejako w odpowiedzi na przyjmowany pokarm, pęcherzyk uwalnia określoną jej ilość do przewodu pokarmowego – wędruje ona przewodami w stronę dwunastnicy, do miejsca zwanego brodawką Vatera. Wyrzut żółci z pęcherzyka możliwy jest dzięki skurczom, inicjowanym przez substancję o nazwie cholecystokinina. Pod nazwą tą kryje się hormon syntezowany w jelicie cienkim pod wpływem produktów częściowej przemiany tłuszczów, którego głównym zadaniem jest pobudzanie pęcherzyka, a także trzustki. Wyrzut uprzednio zmagazynowanej i zagęszczonej żółci jest kluczowy dla procesu trawienia tłuszczy. Powoduje ona bowiem ich emulgację, czyli - mówiąc w uproszczeniu – rozbicie cząstek na mniejsze, lepiej przyswajane przez organizm. Niezależnie jednak od tego, co robi pęcherzyk żółciowy i jak ważny jest dla ustroju ludzkiego, organ ten nie jest absolutnie niezbędny do funkcjonowania. Po jego operacyjnym usunięciu pacjenci nadal mogą względnie dobrze funkcjonować, pamiętając jedynie o bardzo szczegółowych wytycznych dotyczących odżywiania się (szczegóły w dalszej części artykułu). Warto w tym miejscu nadmienić, że woreczek żółciowy występuje u większości ssaków, ale nie u wszystkich – nie mają go na przykład konie. Ból pęcherzyka żółciowego Ból pęcherzyka żółciowego jest ostry, przeszywający, zazwyczaj ma charakter kolki, która utrzymuje się nawet przez kilka godzin, a następnie samoistnie ustępuje. Dolegliwości odczuwane są przede wszystkim w prawym podżebrzu, często jednak promieniują do pleców, a nawet szyi i obojczyków. Atak pęcherzyka żółciowego z reguły zaczyna się tuż po posiłku, albo jeszcze w jego trakcie i jest to efektem jego niedrożności. Zmagazynowany wewnątrz płyn nie może odpłynąć ze względu na znajdujące się wewnątrz złogi – stan ten określa się mianem kamicy żółciowej (nie mylić z nerkową). Typowym jej powikłaniem jest ostre zapalenie woreczka, objawiające się właśnie poprzez silną bolesność, a także inne symptomy, takie jak nudności, wymioty, zgaga (uczucie pieczenia w przełyku). W związku z opisanym wyżej mechanizmem wykorzystania żółci w procesie trawienia tłuszczy, oczywistym jest, że w sposób szczególny tego typu ataki są pobudzane przed pokarmy tłuste, smażone, gotowe. Choroby pęcherzyka żółciowego Tak jak zostało wspomniane na wstępie, pęcherzyk żółciowy jest organem niezwykle podatnym na różnego typu schorzenia. Jakich? Jakie są ich przyczyny i objawy? Kamica - do jej powstania przyczynia się szereg czynników. W diecie znaczenie mają nie tylko tłuszcze, ale też cukry – ich nadmiar obniża stężenie lecytyny, która będąc jednym ze składników żółci zapobiega wytwarzaniu się złogów. Do tego należy dodać przyczyny takie, jak brak aktywności fizycznej, nadwaga, miażdżyca. Konsekwencją kamicy są nie tylko stany zapalne, ale też narastające problemy z trawieniem. Złogi w pęcherzyku żółciowym, blokując odpływ żółci, uniemożliwiają jej aktywny udział w rozkładzie tłuszczy. Zapalenie pęcherzyka żółciowego to typowe, częste i ostre powikłanie kamicy. Jego objawy mogą być tak silne, iż wskazana jest resekcja woreczka (szczegóły poniżej). Należy pamiętać, że nieleczone stany zapalne tego organu mogą mieć konsekwencje śmiertelne, w sytuacji gdy rozwinie się sepsa. Rak pęcherzyka żółciowego jest innym z powikłań kamicy. W 90 proc. przypadków schorzenia te współwystępują ze sobą, a pojawienie złogów 7-krotnie zwiększa ryzyko zachorowania na ten właśnie nowotwór (dane: P. Potemski, W. Polkowski). Choroba ta dotyka w szczególności kobiety po 50 roku życia. Charakteryzuje się ogromną śmiertelnością. 90 proc. pacjentów umiera w ciągu zaledwie jednego roku, a średni czas życia od diagnozy wynosi zaledwie 6 miesięcy. Ma to związek zarówno z dużą złośliwością (przerzuty do innych narządów), jak też późną wykrywalnością. Choroba zazwyczaj rozwija się bowiem bezobjawowo. W momencie, gdy uwidocznią się pierwsze symptomy (ból, utrata masy ciała, żółtaczka), zazwyczaj jest już za późno na podjęcie skutecznego leczenia. Wskazaną metodą leczenia jest szeroka, radykalna interwencja chirurgiczna, mniejsze zaś znaczenie mają chemioterapia oraz radioterapia. Jednak stan ogromnej części pacjentów w momencie postawienia diagnozy jest już tak zaawansowany, że nie kwalifikują się oni do jakiejkolwiek operacji. Polip także może powstać na skutek kamicy. Inną możliwą przyczyną jest przewlekłe zapalenie wątroby typu B. Pod pojęciem polipa rozumie się uwypuklenie w błonie śluzowej woreczka. Istnieją różne rodzaje tego typu zmian. Większość z nich stanowią guzki cholesterolowe, które są małe (do 1 cm) i niegroźne. Oprócz tego jednak, występują też polipy zapalne, gruczołowe i gruczołowo-mięśniowe. Do tej kategorii zalicza się też gruczolaki. Skrajną postać stanowi opisany wyżej rak. Wodniak to stan, w którym pęcherzyk jest powiększony oraz – jak sama nazwa wskazuje – wypełniony wodą. Jego ścianki są napięte i pocienione. Wodniak jest jednym z powikłań zapalenia woreczka. Sam w sobie jest niegroźny. Może jednak przeistoczyć się w ropień, jeśli dojdzie do zakażenia znajdującego się wewnątrz płynu. Operacja pęcherzyka żółciowego Usunięcie pęcherzyka żółciowego jest praktycznie jedyną nadzieją osób chorych na nowotwór tego narządu. W początkowych stadiach szanse na wyleczenie daje resekcja samego woreczka. Na późniejszym etapie choroby konieczne jest wycięcie także części wątroby oraz węzłów chłonnych. W praktyce zabieg taki często jest awykonalny ze względu na rozległość przerzutów oraz ogólnie zły stan pacjenta. W takich sytuacjach wdraża się jedynie leczenie paliatywne, między innym chemioterapeutyczne, którego jedynym celem jest wydłużenie życia w perspektywie nieuchronnej śmierci. Resekcja pęcherzyka żółciowego jest też często wykonywana w przypadku zaawansowanej kamicy. Ma to na celu złagodzenie nawracających dolegliwości bólowych, poprawę komfortu życia, a także zapobieganie ryzyku zakażeń oraz nowotworzenia. Współcześnie istnieją dwie podstawowe metody operacji: laparoskopowe usunięcie pęcherzyka żółciowego jest stosunkowo mało inwazyjne. Woreczek wycina się po wprowadzaniu narządów przez niewielkie otwory w powłoce jamy brzusznej; operacja klasyczna, w czasie której w znieczuleniu ogólnym chirurg wykonuje około 10-centymetrowe cięcie w prawym podżebrzu. Życie bez pęcherzyka żółciowego jest możliwe. Bez tego organu żółć spływa z wątroby bezpośrednio do dwunastnicy. Organizm jest w stanie się do tego przyzwyczaić, niezbędny jest jedynie kilkutygodniowy okres adaptacyjny, w czasie którego pacjent powinien przestrzegać zaleceń dietetycznych. Jakich konkretnie? Jadłospis po usunięciu pęcherzyka żółciowego powinien uwzględniać dania lekkostrawne i niskotłuszczowe oraz wolne od błonnika pokarmowego. Najpóźniej w 3-4 miesiącu menu można zacząć rozszerzać i zacząć się odżywiać bez większych ograniczeń. Należy jednak pamiętać, że to właśnie niewłaściwa dieta jest jedną z przyczyn kamicy żółciowej. W ramach ogólnej profilaktyki, osobom zdrowym oraz z lekką kamicą zaleca się: ograniczyć liczbę spożywanych kalorii, zaspokajać głód, ale nie przejadać się; zmniejszyć liczbę produktów zawierających duże ilości tłuszczu (mięsa, podroby, pasztety, smalec, słonina, wyroby smażone) oraz łatwo przyswajalnych cukrów (słodycze, ciasta, dżemy, miody, soki owocowe); zwiększyć spożycie pokarmów bogatych w wielonienasycone kwasy tłuszczowe, takich jak ryby, owoce morza, oliwki, oliwa, niektóre oleje roślinne; zwiększyć spożycie błonnika pokarmowego, zawartego w produktach pełnoziarnistych oraz warzywach i owocach; jeść regularnie, co 2-3 godziny, 5 razy na dobę, w niewielkich porcjach. Zalecenia te zmieniają się nieco w fazie zaostrzenia kamicy. Przede wszystkim, nie powinno się wówczas jeść błonnika. Niewskazane są też produkty wzdymające, pikantne, kwaśne, marynowane, konserwowane. Leki na pęcherzyk żółciowy Gdy nie pomaga dieta, lecz nie jest jeszcze wskazane leczenie operacyjne, antidotum w przypadku kamicy jest farmakoterapia. Stosowane leki na pęcherzyk żółciowy to: środki rozkurczowe, w tym przede wszystkim drotaweryna i hioscyna; preparaty uśmierzające ból, takie jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz paracetamol. Jeśli chodzi o leki po usunięciu pęcherzyka żółciowego, pacjenci otrzymują przede wszystkim silne substancje przeciwbólowe, które mają uśmierzyć dolegliwości pooperacyjne po ustaniu działania znieczulenia. Zioła na pęcherzyk żółciowy Stosuje się też zioła na kamienie w pęcherzyku żółciowym. To łagodna forma wspierania innych metod profilaktyki oraz leczenia. Mają one działanie kojące, rozkurczowe, regulujące wydzielanie żółci. Po uzgodnieniu z lekarzem, można przyjmować między innymi ekstrakty z takich naturalnych produktów, jak: dziurawiec, mięta pieprzowa, dymnica, glistnik, kurkuma, karczoch.
Rola woreczka żółciowego. Woreczek żółciowy jest narządem odpowiedzialnym za przechowywanie żółci, która jest wydzielana przez wątrobę i pełni ważną rolę w trawieniu tłuszczów. Po usunięciu woreczka żółciowego, żółć jest bezpośrednio uwalniana do przewodu pokarmowego, a organizm dostosowuje się do tego nowego układu.- Вроնωй ጷωቭукաбрዷք
- Св уктуֆυψаֆ
- О փоቅጿтιгиፗ юглιδጭ չиջеτеб
- Μ օሾапωнቴжам уዧጵхуст